16.7.14

5 Μαθήματα Ζωής που με Δίδαξε ο Θάνατος

Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να μιλήσεις για τον θάνατο. Ζούμε σε μία κουλτούρα φοβική, που στρουθοκαμηλίζει απέναντι στο αναπόφευκτο και αποθεώνει τη νεότητα, την ομορφιά, την διασκέδαση και το χρήμα σε βαθμό που αγγίζει την υστερία. Όσο, όμως, κι αν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε άτρωτοι και αιώνιοι, όσο κι αν κρύβουμε την ασχήμια και τη δυστυχία κάτω από το χαλί, ο θάνατος είναι πάντοτε εκεί. Και τίποτε δεν μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε την θνητότητά μας πιο έντονα από την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου προσώπου.

Όταν έχασα την αδερφή μου πριν από μερικούς μήνες, ένιωσα σαν να έφαγα μία γιγαντιαία σφαλιάρα από το σύμπαν. Την ίδια περίοδο, με μερικές εβδομάδες διαφορά και εξ ίσου ξαφνικά, έφυγαν από την ζωή ο παππούς  μου και η γιαγιά μου, «πλήρεις ημερών», καθώς συνηθίζουν να λένε. Είχαν όλοι τους πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά όσο κι αν η κατάληξή τους ήταν κάτι το αναμενόμενο, τίποτε σε αυτόν τον κόσμο δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για το σοκ της απώλειας, πόσο μάλλον όταν είναι τόσο πολλές και τόσο κοντά η μία με την άλλην.

Ο θάνατος είναι σκληρός, άσχημος και τρομακτικός, ιδίως όταν φεύγει κάποιος τόσο οικείος. Για μήνες ένιωθα σαν να μου έλειπε ένα μέλος του σώματός μου και είχα μουδιάσει από τον πόνο. Στην πορεία, αναγκάστηκα να αναθεωρήσω πολλά. Χρησιμοποιώ το ρήμα με την κυριολεκτική του σημασία: είδα τη ζωή ξανά και την είδα με άλλο μάτι. Όσο ο κουρνιαχτός της θλίψης καταλάγιαζε, τόσο περισσότερο ξεκαθάριζαν μέσα μου οι αξίες μου και άγγιζα την ίδια την ουσία του εαυτού μου.